Το σύνδρομο της 'Αδειας Φωλιάς.

photo via buzzle.com
Έχοντας ζήσει μέσα στην ελληνική οικογένεια, με όλα τα χαρίσματα και τα δεινά της, γνωρίζουμε ότι ο έλληνας γονιός, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, περιστρέφεται γύρω από τον οικογενειακό άξονα στον πυρήνα του οποίου τοποθετούνται τα παιδιά. Οι καθημερινές δραστηριότητες και οι καθημερινές φροντίδες των παιδιών απορροφούν ένα τεράστιο κομμάτι του χρόνου και της σκέψης των γονιών και σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά είναι ο κοινός τόπος στον οποίο οι γονείς συναντιούνται, συνυπάρχουν και επικοινωνούν. Μιλώντας για το σύνδρομο της άδειας φωλιάς αναφερόμαστε σε εκείνο το στάδιο της ζωής ενός γονιού όταν τα παιδιά φεύγουν από το πατρικό σπίτι είτε για σπουδές, είτε επειδή ξεκινούν τη δική τους ζωή. Τί είναι το σύνδρομο της άδειας φωλιάς; Οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με μία πολύ ιδιαίτερη μορφή απώλειας: την απώλεια του πιο καίριου ρόλου τους, του ρόλου που δόμησε τη ζωή και την ύπαρξη τους για είκοσι και πλέον χρόνια. Συναισθήματα λύπης, κενού και μοναξιάς είναι πιθανό να εμφανιστούν καθώς ο γονιός πενθεί για το χαμένο του ρόλου ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται αντιμέτωπος με τις δυσκολίες και τις ανασφάλειες της μέσης ηλικίας. Πολλοί γονείς -ιδιαίτερα μητέρες- αισθάνονται ότι έχουν χάσει το σκοπό της ζωής τους και τη χρησιμότητά τους σαν άνθρωποι. Τα συναισθήματα αυτά είναι αναμενόμενα και λογικά αν σκεφτούμε το μέγεθος της αλλαγής στην καθημερινή ζωή και στον τρόπο που ο κάθε γονιός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του.

Καλύτερη επικοινωνία μέσα στο σπίτι.

Η ζωή στο σπίτι έχει γίνει αβίωτη, είναι πραγματικά σαν το κλουβί με τις τρελές! Αυτή ήταν η εισαγωγή της Κατερίνας που αισθάνεται ότι η Καλύτερη Ζωή της δείχνει να έχει πάει περίπατο. Και συνεχίζει: Με δύο παιδιά στην εφηβεία, ένα αγόρι στα 13 και ένα κορίτσι στα 15, είναι λες και η οικογένεια μας διαλύεται! Ο καθένας έχει άλλο πρόγραμμα, με τα φροντιστήρια και τα εξωσχολικά τους χάνουμε συχνά ακόμα και το καθημερινό φαγητό. Ακόμα και όταν τα καταφέρνουμε να κάτσουμε όλοι μαζί για το βραδινό, τίποτα δε θυμίζει οικογενειακές στιγμές: τα παιδιά κυριολεκτικά "τρώγονται" μεταξύ τους και με τον πατέρα τους και όλοι μαζί γινόμαστε μαλλιά κουβάρια, χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος. Το ξέρω ότι είναι δύσκολη η ηλικία της εφηβείας, αλλά πάντα έτσι θα είναι; Δεν υπάρχει τρόπος να αποκατασταθεί έστω και λίγο η οικογενειακή μας ευτυχία; 
Τί συμβαίνει στην οικογένεια της Κατερίνας; Η αίσθηση της διάλυσης που μεταφέρει ίσως δεν είναι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα, με τη μόνη διαφορά ότι στις ανθρώπινες σχέσεις αυτό που αισθανόμαστε ως διάλυση μπορεί να έχει και μία εξαιρετικά δημιουργική πλευρά: διαλύω για να ξαναχτίσω σε καλύτερη βάση, με τα καινούρια μου υλικά, με την καινούρια μου γνώση. Τα παιδιά της Κατερίνας βρίσκονται σε αυτή την υπέροχη ηλικία που ανακαλύπτουν την νέα γνώση του εαυτού τους και βάζουν τα θεμέλια για τη δική τους προσωπικότητα. Οι γονείς από την άλλη, αντιμετωπίζουν αυτές τις αλλαγές με φόβο, καχυποψία και μεγάλη ανασφάλεια. Το αποτέλεσμα είναι ότι γύρω από ένα καθημερινό τραπέζι μπορούν να αναπτυχθούν όλες οι συγκρούσεις και αντίθετες δυνάμεις που βιώνει καθένα από τα μέλη της οικογένειας, δίνοντας την εικόνα του κλουβιού με τις τρελές. Σίγουρα η μετάβαση από την παιδικότητα στην εφηβεία είναι δύσκολη όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για το οικογενειακό σύστημα, πολλές φορές δοκιμάζοντας και την ίδια τη σχέση των γονιών. Όπως είναι επίσης σίγουρο ότι κανένας γονιός δε θέλει να χάσει την υπέροχη αυτή περίοδο στη ζωή του παιδιού του. Τί μπορεί να γίνει; Βλέποντας τη σύγκρουση με ανοιχτά μάτια και κυρίως ανοιχτή καρδιά, μπορούμε να δούμε και τη δυνατότητα για δημιουργική αλλαγή και κυρίως την ευκαιρία να γνωρίσουμε τα παιδιά μας από την αρχή. Ακούστε λοιπόν τί έχουν να σας πουν με ψυχραιμία και υπομονή. 
Προσπαθήστε να διασώσετε ένα κομματάκι οικογενειακού χρόνου μέσα στο δαίδαλο των προγραμμάτων και των υποχρεώσεων: το καθημερινό οικογενειακό δείπνο είναι ένας πολύ καλός τρόπος να διατηρήσουμε ζωντανή την αίσθηση της οικογενειακής ενότητας. Εντοπίστε τα θέματα που φέρνουν τις μεγαλύτερες εκρήξεις (για παράδειγμα το σχολείο, τους φίλους, τις εξόδους) και αφήστε τα έξω από το "μενού"! Επίσης, βεβαιωθείτε ότι υπάρχει λίγος χρόνος όπου ο καθένας μπορεί να μιλήσει χωρίς να τον διακόπτουν ή να τον κοιτάζουν "με μισό μάτι"... Ένας αποτελεσματικός τρόπος για να δομήσουμε επικοινωνιακά το χρόνο είναι κάθε μέλος της οικογένειας να πάρει λίγο χρόνο για να μοιραστεί την καλύτερη και τη χειρότερη στιγμή της μέρας του. Η ειλικρινής συμμετοχή των γονιών σε αυτό το παιχνίδι είναι πολύ σημαντική, γιατί θα δώσει ένα νέο έδαφος για επικοινωνιακό δέσιμο. 
Κατερίνα δοκίμασέ το και περιμένω νέα σου! 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...